Pseudoświnia i wróżki

Już od jakiegoś czasu Pseudoświni wydawało się, że kątem oka widzi szybko poruszające się, świetliste kształty. Pomyślała, że to bardzo niedobrze, gdyż wzięła to za pierwszy objaw zapalenia nerwu wzrokowego - wiadomo, co to oznacza. Oko sie jednak nie zapaliło, a świetliste kształy wciąż się pojawiały i znikały - a to w kuchni przy lodówce, a to na oparciu fotela i raz nawet w łazience, za muszlą klozetową. Gdy tylko Pseudoświnia próbowała im się przyjrzeć, te błyskawicznie znikały - jakby za dotknięciem czarodziejskiej różdzki. Doprowadzało ją to powoli do szału, więc postanowiła skonsultować owe tajemnicze zjawiska z kimś światłym i zaufanym jednocześnie. Poradziła się zatem Małpoluda.  
- Wygląda na to, Pseudoświnio, że widzisz wróżki, powiedział Małpolud, nie podnosząc głowy znad książki.
Pseudoświnia przyjęła tę teorię ze spokojem. Miała jednak kilka wątpliwości.  
- Skoro tak, odparła, to dlaczego teraz zaczęłam je nagle widzieć? Gdzie były wcześniej te wróżki? 
- Zawsze tu były, odpowiedział Małpolud, kontynuując lekturę. Tylko ty ich nie widziałaś. Za bardzo byłaś owładnięta swoją neurozą.